De sluipmoordenaar, zo noem ik de ziekte die het laatste jaar veelvuldig mijn pad heeft gekruist.

Een ziekte die heel langzaam op komt zetten, die je niet aan ziet komen en als een puntje van de ijsberg boven komt drijven. De patiënt is ten dode opgeschreven, hij wandelt over het randje van leven en dood. In vele gevallen is de kat binnen een paar dagen stervende!

Deze ziekte, deze vreselijke stiekeme sluipmoordenaar heet leververvetting of met een duur woord Lipidoses.

Het is alweer een jaar geleden dat deze ziekte voor het eerst mijn pad kruiste.

Thomas een fokje van ons kreeg tijdens zijn vakantie in het kattenpension heimwee naar zijn mensen.

Thomas stopte met eten. Weer thuis was er nog niks aan de hand, na verloop van een paar weken werd hij ziek, heel ziek. Hij viel af van ruim 8 kilo naar nog geen 4 kilo meer, het leven gleed uit hem weg.

Hij at niet meer en zakte steeds door zijn achterpoten heen. Thomas was stervende!!

De dierenarts stelde de diagnose leververvetting, de eerste dagen is hij nog thuis verzorgd en heeft dwangvoeding gekregen. Dit bleef erin God zij dank, dat moet zijn redding zijn geweest.

Na een paar dagen is Thomas opgenomen bij de dierenarts waar hij intensive care genoot.

11 dagen heeft hij daar gewoond, na die tijd at hij weer, mondjes maat!!!

Thomas heeft het gered, nu ruim een jaar later is hij weer een gezonde TE DIKKE kater van 9 kilo.

Hij moet eigenlijk op dieet, maar verder in dit verhaal zal duidelijk worden dat we daar maar vanaf zien! 

Dit jaar nog was er een andere Noor met dezelfde verschijnselen, Anubis.

Anubis staakte om wat voor reden dan ook het eten, zakte door zijn achterpoten. Binnen een paar dagen was hij zo ontzettend ziek.

Ik herkende het gelijk en gaf de dierenarts een richting om te gaan zoeken. Het was niet moeilijk, de diagnose werd gesteld, Anubis had leververvetting. Zijn neusleertje, tandvlees en zijn vel kleurden geel.

Dwangvoeding werd geadviseerd, maar heeft voor deze mooie Noor niet meer mogen baten.

Anubis viel ten prooi aan deze sluipmoordenaar, die deze jonge kat van net een jaar binnen een paar dagen zo ziek maakte dat hij stervende was! De dierenarts besloot om Anubis uit zijn lijden te verlossen.

Uit het autopsierapport bleek, dat doordat Anubis zo zwak was geworden, er mogelijk FIP was ontstaan.

Ik schrijf mogelijk omdat er geen kweek heeft plaats gevonden.

Een ander voorbeeld is onze Linda. Deze dame hield van eten, ze was een echte smulpaap, wat haar dus ook aan te zien was.

Lichaamsbeweging, daar had ze al jaren niet meer van gehoord. Ze leidde haar leven als gezellige corpulente castraat!

Op shows hoorde ik wel vaak dat ze wat te dik was, ik zag dat ook wel en besloot om haar op dieet te zetten. Het was ten slotte ook ongezond om zo dik te zijn.

Samen met de dierenarts heb ik haar op dieetvoer gezet, op de afslankbrokken.

Haar dochters die ook aardig aan de maat waren en moeders gingen apart wonen en kregen afgepast voedsel.

Het leek genoeg, vaak lag er nog wat in de bak van de vorige voederbeurt.

Na een week of 4 zag ik dat Linda aan het afvallen was, hoera het dieet werkt. Haar dochters werden er niet dunner van, ach dacht ik: "Linda heeft vet dat zal wel verbrandt worden, haar meisjes zijn gewoon gespierd!" Ik hoor me nog zeggen: " Goh die brokken zijn slim, een kat die vet is valt af een gespierde kat blijft mooi op gewicht"

Was het maar zo..

3 weken later maakte Linda een luie, duffe indruk, haar vacht zat niet mooi, van die rare plukjes en dat ben ik van haar helemaal niet gewend. Ze heeft een supervacht die niet klit en die niet showklaar gemaakt hoeft te worden. Haar haar zit altijd goed!

Normaal moet ik een gevecht leveren om haar te kammen, dit keer was ze gedwee!

Hier klopt iets niet, ook kroop ze na het kammen met haar koppie onder mijn arm. Helemaal niets voor haar, ze leeft haar eigen leven in haar eigen wereld en heeft lak aan mensen.

Ik besloot met haar de volgende dag naar de dierenarts te gaan. Ik werd bang, ik herkende dit!

Eerst probeerde ik of ze wat wilde eten, haar lievelingssnoepjes. Ze beet erin en dat was het dan. Ook had ze moeite om in de ren in de boomstammen te klimmen, ze was zwak! Haar eten spuugde ze steeds uit, mijn meisje zal toch niet....

De volgende dag bij de dierenarts deed ik mijn verhaal, ook vertelde ik over Anubis en Thomas, het zijn namelijk 2 zonen van Linda.

Er werd bloed geprikt en de diagnose werd gesteld, Linda had geelzucht, Linda had leververvetting!!

Doordat ze zoveel was afgevallen, van 6 kilo naar 3,5 kilo, heeft haar lichaam het vet niet kunnen verwerken. Dit vet is opgeslagen in de lever.

We wisten wat ons te doen stond, dwangvoeding en voedingssupplementen.

Vol goede moet begonnen we eraan, met een spuit ging het eten in haar bekkie.

Normaal gesproken zou dit onmogelijk zijn bij deze poes, maar nu wilde het wel. Als we haar op de bank legde om haar in een handdoek te wikkelen rolde ze gewoon om, Linda was ziek, doodziek!!!

Na verloop van tijd gingen haar lippen kapot en besloot ik het eten met mijn vinger naar binnen te duwen. Het ging maar daar was dan ook alles mee gezegd. Een paar keer spuugde ze er alles weer uit, dat wat er met moeite in was gegaan kwam er in een golf weer uit!  Linda werd nog zwakker, ze zakte door haar achterpoten en soms kende ze helemaal gaan poten meer.

Haar ogen stonden angstig, diep en donker, Linda was stervende.

We besloten om maandag gelijk contact op te nemen met de dierenarts. Zo kon het niet verder, zo was ze verloren.

Dinsdagmorgen werd ze opgenomen, de dierenarts zou een maagsonde plaatsen in haar hals. Deze sonde kwam uit in de slokdarm, daar waar deze de maag binnentreedt. Nu was pas goed duidelijk dat Linda helemaal geel zag, ook had ze in een paar dagen ontzettende bloedarmoede gekregen.

Ze kreeg een schattig blauw kraagje om van verband, waaruit het slangetje kwam.

Met een spuit konden we zo haar het eten geven, 4 keer daags 40 ml vloeibaar voedsel.

Op vrijdag mocht ik haar komen halen, ze was iets beter, maar nog steeds een hoopje ellende. Het belangrijkste was, dat ze nog leefde. Als haar bloed nog slechter was geworden dan was ze onherroepelijk gestorven. Ik had de kittenkooi voor haar in orde gemaakt als intensive care ruimte. Hier kon ze in alle rust herstellen.

Het eten geven via de sonde was een fluitje van een cent, en wat nog mooier was, alles bleef erin.

Na een paar dagen begon ze te spinnen als ze me zag en wilde ze aangehaald worden. Het verzorgen van haar vacht werd door mij gedaan, kammen en wassen, ze was me duidelijk dankbaar hiervoor. Zelf was ze er niet toe in staat, en voor mij was het een kleine moeite, ik vond het fijn wat voor haar te betekenen! Ze had er duidelijk weer zin in en vond het leven waard om geleefd te worden.

Wij vochten samen met haar, tegen deze nare ziekte.

Na bijna 2 weken begon ze haar nek te likken, en met haar grote poten te krabben. Haar verband was verschoven en haar wond was zichtbaar. Dit was niet de bedoeling, dus maar naar de dierenarts.

Een nieuw schoon verband werd aangelegd, duidelijk was wel dat haar wond ontstoken was.

Het zag er niet mooi uit, Linda moest zo snel mogelijk aan het eten zodat de sonde eruit kon.

Die avond heb ik haar wat blikvoer gegeven, ze likt zorgvuldig mijn vinger schoon en ook het bakje werd leeggelikt.

Het ging hierom een druppeltje voedsel, meer mocht niet want dan zou de sonde kunnen beschadigen die in haar slokdarm zit.

De volgende dag is de sonde verwijderd, een spannende tijd volgde. Zou ze gaan eten???

Linda ging eten, gelukkig maar, mondjes maat, maar ze eet!

Net als haar zoon Thomas, brokje voor brokje, likje voor likje.

Ze is vrolijk en vraagt om aandacht.

We zijn nu een week verder en ze is lief en zelfs speels, de balletjes vliegen om mijn oren.

Linda is beter, dat is vastgesteld met een bloedtest!

Inmiddels zijn we 4 maanden verder en Linda maakt het uitstekend, ze wordt weer TE zwaar, maar dieeten , daar beginnen we niet meer aan.

In april zal ze weer mee gaan naar de show, wie had dat durven denken! (Ze is daar weer beide dagen genomineerd voor best in show)

Zo kan ik nog wel even doorgaan, met voorbeelden van katten die ook hebben gevochten tegen deze vijand. In het totaal tel ik 8 katten om me heen die dit het afgelopen jaar hebben meegemaakt. Deze katten waren niet allemaal familie van elkaar.

Twee van deze katten hadden ook heimwee net als Thomas, naar hun mensen, de oppas had niet gezien dat de kat niet of nauwelijks at. Na de vakantie was het te laat.

Ook heeft een poes haar kittens een week te vroeg gebaard en alsof dit al niet genoeg is stierf de poes aan leververvetting. Een andere kat werd net als onze Linda een lijnpoging fataal.

Het is dus een ziekte die we onder ogen moeten zien, voor mij is het allang niet meer "de ver van mijn bedshow"

Doordat wij het zo snel in de gaten hadden en ook gelijk wisten wat ons te doen stond, en dank zij de goede zorgen van onze dierenarts is mijn Linda gered. Ik gaf haar 1 week, ik wilde niet dat ze te lang zou lijden, maar in die week is ze zo opgeknapt dat we door zijn gegaan.

Van de 8 katten, hebben het er 2 overleefd, Thomas en mijn kanjer, onze Linda!!

Oorzaak:

-niet meer willen eten door bv. heimwee

-te snel afslanken, een kat mag NOOIT vasten

-vet wordt opgeslagen in de lever

-leverfunctie raakt verstoord

Ziektebeeld:

-de kat is lusteloos

-eet niet of nauwelijks 

-spuugt veel

-oogwit ziet geel, dit is niet meteen duidelijk te zien

-de kat is vermagerd

-anorexia

-bloedbeeld geeft een afwijkend beeld, tbv de leverfunctie

-de spieren verslappen, vooral de achterpoten, met gevolg dat de kat er door heen zakt

-na een paar dagen is de kat stervende 

Behandeling:

-dwangvoeding, bv dmv een neussonde, sonde in de hals of een maagsonde

-in ons geval 4 keer daags 40 ml Hills A/D met wat water

-pijnbestrijding